EKSPRESYWNOŚĆ

Wiele mediów komunikacyjnych nie zapewnia możliwości patrzenia na drugą osobę. Słowa pisane na tej stronie wydają się zimne, podobne do siebie i pozbawione kolorów. Czy wywołują one jakieś obrazy w twoich myślach? Czy sprawiają, że przypominasz sobie podobne doświadczenia, które miałeś z komputerami? Czy słowa mogą lepiej sprawić, że wiadomość będzie rozpowszechniona? Wszystko to są zagadnienia związane z ekspresywnością.

Ekspresywność w środowisku komputerowym to barwność wiadomości albo to, jak jest ona żywa i poruszająca. Wiadomość jest barwna wówczas, gdy zawiera wiele wymiarów lub cech charakterystycznych. Jeżeli pomyślisz o rozwoju kina w okresie ostatnich 50 lat, to filmy czarno-białe ustąpiły kolorowym, następnie kolory stały się pełniejsze, ekrany szersze, systemy dźwiękowe głośniejsze i bardziej dynamiczne, mono przeszło w stereo, a następnie w dźwięk cyfrowy itd. Postęp w sztuce filmowej szedł w kierunku większej ekspresywności.

Podobne zmiany zaszły w komunikacji zapośredniczonej. Kiedy, na przykład, e-maile stały się popularne jako forma codziennej komunikacji, ludzie szybko zdali sobie sprawę, że są one ograniczone w sposobach wyrażania emocji. Jako rozwiązanie wymyślili emotikony albo żartobliwe rysuneczki, które komunikują emocję ukrytą pod stwierdzeniem werbalnym. Inni zaczęli tworzyć akronimy i skróty wyrażeń, by wiadomości były bardziej skuteczne oraz żeby pomóc w określeniu znaczenia wiadomości, która poprzedza lub następuje po jakimś wyrażeniu. Nowe terminy, które powstawały jako wewnętrzny język, docierały od jednej osoby do rozmów na czacie, a następnie przedostawały się do popularnego słownictwa, ponieważ były przyjmowane przez tysiące innych ludzi. Ludzie stworzyli symboliczne figury, by dodać swoim e-mailom swój własny podpis. Nawet kiedy używamy bezosobowego medium, to takie osobiste cechy pozwalają na zaznaczenie indywidualności, co sprzyja ekspresyjności wiadomości. [...] Ludzie okazują raczej oczywiste pragnienie poszukiwania coraz większej liczby sposobów wyrażania siebie, bez względu na relatywny chłód i mizerność medium (Markus, 1994).