WIELCY KONSTRUKTORZY

Ferrari

Ferrari to bez wyjątku najbardziej znany zespół w Formule 1. Gdy gdziekolwiek na świecie odbywa się wyścig, czerwone flagi powiewają z trybun, przewyższając liczebnością wszystkie inne razem wzięte. Gdyby Ferrari było zespołem piłkarskim, to – tak jak Manchester United – miałoby fanów na całym świecie.

Przed II wojną światową Enzo Ferrari wystawiał w wyścigach półfabryczne Alfy Romeo, po czym zajął się budową własnych bolidów. W 1951 roku kierowcy jego zespołu walczyli z Alfą Romeo w modelach Ferrari 375. był to rok, w którym José Froilán González dał swemu zespołowi pierwsze zwycięstwa, podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii. Mimo to Ferrari przegrało z Alfą Romeo mistrzowski tytuł w ostatnim wyścigu sezonu. Od sezonu 1952 FIA wprowadziła w mistrzostwach świata ograniczenie pojemności silnika do 2 litrów. Ferrari było dobrze przygotowane do tej zmiany i Alberto Ascari dominował w latach 1952-1953. Po zwycięstwie Piero Taruffiego w Szwajcarii, w wyścigu otwierającym sezon 1952, Ascari wygrał 9 kolejnych Grand Prix, po czym jego partner z zespołu, Mike Hawthorn, wygrał GP Francji w 1953 roku. Następnie wygrał dwa z trzech następnych wyścigów, jeden padł łupem innego kolegi z zespołu, Giuseppe Fariny. Kierowca Maserati, Juan Manuel Fangio wygrał ostatni wyścig sezonu we Włoszech. Zapobiegł w ten sposób wygraniu wszystkich wyścigów przez Ferrari w dwóch kolejnych sezonach.

Następna zmiana przepisów, w 1954 roku na 2,5-litrowe silniki, strąciła Ferrari ze szczytu. Maserati i Mercedes przejęły kontrolę, mimo że kierowcy Ferrari: González, Hawthorn, Maurice Trintignant, Luigi Musso, Fangio i Peter Collins, wygrali przynajmniej po jednym wyścigu. Dopiero w 1957 roku Scuderia nie wygrała żadnego wyścigu – po raz pierwszy od czasu rozpoczęcia mistrzostw w 1950 roku.

Model Tipo 146 rozsławił zespół Ferrari w 1958 roku. Auto nazwano Dino, na cześć zmarłego syna Enzo Ferrari. Wielu wierzyło, że to Stirling Moss był prawdziwym mistrzem tego sezonu, ponieważ wygrał większość wyścigów, jednak korona przypadła w udziale Hawthornowi i Ferrari.

W latach 1959-1960 dominowały samochody Cooper z centralnie umieszczoną jednostką napędową. Potem Ferrari powróciło na szczyt, w pełni przygotowane do nowych przepisów (silniki do 1,5 litra), z modelem Tipo 156 – zwanym „Nosem rekina”. Samochody dominowały, ale w końcówce sezonu wydarzyła się tragedia. Wolfgang von Trips zginął na Monzy po zderzeniu z Jimim Clarkiem. Tytuł zdobył jego partner z Ferrari, Amerykanin Phil Hill.

Kolejny tytuł dla Ferrari zdobył John Surtees w 1964 roku. To jedyny mistrz świata, który zdobył tytuł zarówno na dwóch, jak i czterech kółkach. Nowe przepisy wchodzące w życie w 1966 roku przewidywały stosowanie 3-litrowych silników. Ferrari nie mogło dorównać jednostce napędowej Ford DFV. Jej wprowadzenie podczas Grand Prix Holandii w 1967 roku przyczyniło się do zmiany równowagi sił w F1.

Mimo iż Jacky Ickx odnosił sukcesy dla Ferrari w 1970 roku, to dopiero w sezonie 1974 roku zespół znów mógł stanąć do walki o mistrzowski tytuł. Niki Lauda był szybki, ale mało doświadczony. Przegrał z prowadzącym McLarena Emersonem Fittipaldim. Austriak zrewanżował się rok później, prowadząc do mistrzostwa model 312T z płaskim, 12-cylindrowym silnikiem. Obroniłby tytuł w sezonie 1976, gdyby nie prawie śmiertelny wypadek na torze Nürburgring. Przegrał z Jamesem Huntem zaledwie o jeden punkt. Odzyskał jednak mistrzowską koronę w swym wielkim powrocie w 1977 roku.

W 1979 roku Jody Scheckter pokonał swego młodego kolegę z zespołu Ferrari, Gilles’a Villeneuve’a, w walce o tytuł w brzydkim aucie 312T4. W kolejnym sezonie model T5 okazał się zupełną katastrofą, kiedy wszyscy oprócz Ferrari zaczęli stosować aerodynamiczny „efekt przyziemny”.

W tym czasie 1,5-litrowe turbodoładowane silniki zastąpiły 3-litrowe jednostki atmosferyczne. Ferrari zastosowało turbodoładowanie w nieudanym modelu 126C. Villeneuve zdołał jednak niespodziewanie wygrać w Monako i w Hiszpanii w 1981 roku, w modelu 126CK.

Ferrari zatrudniło brytyjskiego projektanta Harvey’a Postlethwaite’a. Zaowocowało to powstaniem Ferrari 126C2, który stał się klasą samą w sobie w 1982 roku. Jednakże Villeneuve zginął podczas treningów na torze Zolder, a Didier Pironi został ranny w wypadku w kwalifikacjach na Hockenheim.

Michele Alboreto był w stanie konkurować z innymi w sezonie 1985, a Alain Prost wygrał 5 wyścigów w 1990 roku, przegrywając z Senną w kontrowersyjnych okolicznościach w Japonii. Później zwycięstwa się skończyły, aż do sezonu 1994, gdy Gerhard Berger zdołał wygrać jeden wyścig. W następnym sezonie jego wyczyn powtórzył Jean Alesi. To były pierwsze efekty zatrudnienia Jeana Todta na stanowisku szefa Ferrari. Mały Francuz dołączył do zespołu w połowie sezonu 1993 i od razu zaczął pociągać za odpowiednie sznurki, by wzmocnić ekipę.

Wymiana Michaela Schumachera za Alesiego i Bergera w 1996 roku nie spotkała się z zachwytem fanów Ferrari. Nie zachwyciło ich także ich także podpisanie kontraktu z drugim kierowcą, Eddiem Irvine’em z Jordana. Jednakże sposób, w jaki Schumacher zmotywował zespół do działania, zapewnił sobie ich wieczny szacunek. Trzy zwycięstwa Niemca w jego pierwszym roku w tym zespole dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej oraz pomogły Ferrari ukończyć sezon na drugim miejscu wśród konstruktorów. Okazało się, że Schumacher może okazać się wybawcą.

Otarcie się o tytuł mistrzowski w 1997 roku sprawiło, że fani Ferrari polubili go jeszcze bardziej, choć nie ucieszył ich sposób, w jaki Niemiec wjechał w samochód Jacques’a Villeneuve’a podczas ostatniego wyścigu sezonu w Jerez. Tytaniczny wysiłek Schumachera podczas walki z szybszym McLarenem Miki Häkkinena w 1998 roku sprawił, że kibice Ferrari pokochali go na wieki. Nawet mimo, iż ostatecznie nie zdołał zdobyć mistrzostwa.

Sezon 1999 zakończył się dla Schumachera już na Silverstone, kiedy Niemiec złamał nogę w wypadku podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii. Pałeczkę lidera ekipy przejął Irvine i przy wsparciu zastępującego Schumachera Miki Salo wygrał trzy wyścigi, by w końcu przegrać walkę o tytuł z Häkkinenem dopiero w ostatnim wyścigu sezonu. Za to Ferrari udało się zdobyć tytuł wśród konstruktorów, pierwszy od 1983 roku.

Schumacher powrócił w pełni sił w sezonie 2000. Okazał się lepszy od Häkkinena. Wygrał 9 wyścigów w sezonie i został mistrzem świata – pierwszym w ekipie Ferrari od czasów Jody’ego Schecktera 21 lat wcześniej. Gdy Eddie Irvine przeniósł się do Jaguara, jego miejsce zajął Rubens Barrichello, były kierowca zespołu Stewart. Odniósł on zwycięstwo na torze Hockenheim. Sezon 2001 przyniósł Ferrari trzeci z rzędu tytuł zespołowy, a Schumacher po wygraniu 9 wyścigów znów został mistrzem.

To nic w porównaniu z tym, co stało się w roku 2002, gdy Schumacher niespodziewanie zdobył tytuł mistrzowski już w lipcu. W całym sezonie osiągnął rekordową liczbę 11 zwycięstw, a Barrichello wygrał 4 wyścigi. Zatem ich rywalom zostały zaledwie dwie wygrane do podziału. Ferrari zgromadziło 221 punktów w klasyfikacji końcowej, a więc 129 punktów więcej niż drugi w kolejności zespół – Williams.

W 2003 roku nie było już tak łatwo. Williams i McLaren zaczęły walczyć, jednak to znów Schumacher zdobył tytuł wśród kierowców. Wyprzedził Kimiego Räikkönena z McLarena zaledwie o 2 punkty. Schumacher poprowadził także Ferrari po ich piąty z kolei tytuł zespołowy, pozostawiając w tyle Williamsa. Zwycięstwa w sezonie podzieliło między siebie 7 kierowców. Schumacher triumfował 6 razy, a Barrichello – 2. W 2003 roku Brazylijczyk czasami dorównywał Niemcowi. Być może był to powód, dla którego jego kontrakt z Ferrari został przedłużony aż do końca 2006 roku.

Rok 2004 był jednym z najwspanialszych w historii Ferrari. Schumacher wygrał 13 razy, zdobywając tytuł cztery wyścigi przed końcem sezonu. Barrichello zwyciężał dwukrotnie. Ferrari pod względem liczby punktów w klasyfikacji konstruktorów dwukrotnie przebiło osiągnięcia następnej w kolejności ekipy BAR. Sezon 2005 był całkowicie inny. Zakończyło się panowanie Ferrari, bo po zmianie przepisów opony Bridgestone okazały się wyraźnie słabsze. O mistrzowskie tytuły walczyły ekipy Renault i McLaren.

Barrichello odszedł z Ferrari rok przed zakończeniem kontraktu. Miejsce Brazylijczyka zajął jego rodak, Felipe Massa. W sezonie 2006 wygrał 2 wyścigi, ale i tak pozostał w cieniu lidera ekipy. W ostatnim sezonie startów w Formule 1 Michael Schumacher triumfował aż 7 razy i do ostatniej Grand Prix walczył z Fernando Alonso o mistrzowski tytuł. Przegrał, ale w pięknym stylu. Także w klasyfikacji zespołowej Ferrari uległo Renault. Siedmiokrotnego mistrza świata zastąpił w Ferrari przybyły z McLarena Kimi Räikkönen.