WIELCY KIEROWCY

Fernando Alonso – hiszpański król

To kierowca, który obalił rządy Michaela Schumachera. To kierowca, który przerwał pięcioletnie pasmo sukcesów niemieckich. W oczach swoich rodaków jest także kierowcą, który w końcu umieścił Hiszpanię na mapie Formuły 1 jako miejsce kojarzące się nie tylko z odbywającym się tam corocznie wyścigiem.

Fernando zaczął startować w kartingu w wieku 3 lat. można więc śmiało powiedzieć, że zaczynał młodo. Zbierał tytuły w gokartach w takim samym tempie, co jego rówieśnicy zbierali naklejki z piłkarzami. To sprawiało, że w znaczący sposób wyróżniał się spośród innych zawodników. W 1996 roku do serii tytułów mistrza Hiszpanii dodał także kartingowe mistrzostwo świata. Nie dziwi zatem fakt, że Adrian Campos – bogaty Hiszpan mający na koncie niezbyt udane starty w F1 – wykorzystał okazję i zajął się jego karierą. Alonso miał szansę stać się w końcu pierwszym bohaterem hiszpańskich fanów wyścigów od czasów Alfonso de Portago w latach 50.

Stwierdzenie, że Fernando był nagłym odkryciem, wydaje się być niedomówieniem. Zdobył mistrzostwo serii Euro Open by Nissan, wygrywając 6 wyścigów z rzędu w drodze po tytuł. Następna była Formuła 3000. w znacznym stopniu przewyższał wszystkich szybkością awansu w juniorskich szeregach. Fernando zadziwił wszystkich swymi postępami, a wygrana z ogromną przewagą w ostatniej rundzie mistrzostw w Spa-Francorchamps ostatecznie przekonała wszystkich do talentu Hiszpana. Wyczyn ten dał mu ostatecznie czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej.

Za sprawą Flavia Briatore, który pokierował karierą Fernando u progu wejścia do F1, podpisano umowę, na mocy której miał ścigać się w zespole Minardi. Oznaczało to, że trafił do F1 jeszcze przed 20 urodzinami.

Po roku nauki w niedofinansowanym zespole Flavia przesunął go w sezonie 2002 do roli kierowcy testowego we własnej ekipie Renault. Dzięki temu był w pełni przygotowany do objęcia roli kierowcy wyścigowego w sezonie 2003.

Fernando powalił wszystkich na ziemię swoimi umiejętnościami. W drugim występie w Renault zdobył pole position i stanął na najniższym stopniu podium. Kolejne trzecie miejsce zdobył w Brazylii, ale to walka o prowadzenie w Hiszpanii z Michaelem Schumacherem doprowadziła tłumy jego rodaków do szaleństwa. W tym sezonie Fernando zbyt wiele razy musiał wycofywać się z wyścigu i nie był w stanie walczyć o tytuł. Jednakże udało mu się wygrać na Węgrzech. W wieku 22 lat i 26 dni stał się najmłodszym kierowcą w historii, który zwyciężył w Grand Prix. Fernando nie dołączył do kręgu zwycięzców w 2004 roku, ale awansował z szóstego miejsca w klasyfikacji generalnej w poprzednim sezonie na czwarte w 2004. w sezonie zdominowanym przez Michaela Schumachera i Ferrari zdobył raz drugie i trzykrotnie trzecie miejsce.

Wszystko zaczęło się dobrze układać w sezonie 2005. samochód Renault R25 znacznie się poprawił, a po trzecim miejscu w Australii Alonso wygrał trzy kolejne wyścigi. Hiszpan zbierał cenne punkty, a klucz do pokonania szybkiego Kimiego Räikkönene w McLarenie stanowiła regularna i bezbłędna jazda. Był niczym maszyna, a poprawa osiągów Renault pod koniec sezonu pozwoliła mu cieszyć się z mistrzowskiego tytułu dwa wyścigi przed końcem zmagań. W sezonie 2006 Hiszpan obronił mistrzowską koronę po trwającej do ostatniego wyścigu sezonu pasjonującej walce z odchodzącym na emeryturę siedmiokrotnym mistrzem świata, Michaelem Schumacherem.