Bronisław Baczko - historyk idei i mysli społecznej - należy do dwóch kultur: polskiej i francuskiej. Do 1968 roku był jednym z najwybitniejszych, obok m. in. Leszka Kołakowskiego, uczonych z kręgu tzw. warszawskiej szkoły historyków idei, profesorem historii filozofii na Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Jego książki: Rousseau. Samotność i wspólnota (1964) oraz Człowiek i światopoglądy (1965) zyskały rozgłos. Prowadzone przez niego wykłady i seminaria cieszyły się zainteresowaniem wśród studentów. Jego wychowankowie z lat 1966-1968 odgrywają do dziś istotną rolę w polskiej humanistyce.

W latach sześćdziesiątych Baczko występował w obronie swobody akademickiej. W 1968 r. został usunięty z Uniwersytetu wraz z Leszkiem Kołakowskim, Włodzimierzem Brusem, Zygmuntem Baumanem, Marią Hirszowicz i Janiną Zakrzewską. Objął go ścisły zakaz publikacji.

Opuścił Polskę w 1969 r. Otrzymał katedrę na uniwersytecie w Ciermonte-Fer rand, potem zaś na uniwersytecie w Genewie. Kontynuował swe zainteresowania badaw cze, wykłady, pisał i publikował w języku francuskim prace o "wieku świateł" i epoce Wielkiej Rewolucji Francuskiej (najbardziej znane: Lumieres de l'utopie, 1978; Une éducation pour la démocratie oraz Comment sortir de la Terreaux 1982). Czyni to zresztą do dziś. Do Polski docierały nieliczne publikacje polskojęzyczne (m.in. na łamach "Aneksu").

W roku 1994 PWN, po raz pierwszy po latach, opublikowało przekład jego książki Wyobrażenia społeczne.

Bronisław Baczko należy do najbardziej cenionych w świecie specjalistów w dziedzinie studiów nad problematyką utopii i mieszczańskich rewolucji.